Maria de Vries

De bron van haar kunst is zonder twijfel haar levenskunst. Met open zintuigen gaat zij door het leven en laat zich raken door wat haar ogen zien en haar handen voelen. Zij kan op de vierkante meter ontroerd raken en genieten. Of het nu gaat over mensen – jong of oud, in relatie tot elkaar of tot de toeschouwer, in rust of in actie – over dieren of over de natuur in ruimere zin, steeds weer kan zij zich laten treffen. En die belevenis, zowel de beelden als bijbehorende emoties, slaat zij op. Zij is dan ook constant ‘geladen’ en hoeft nooit op zoek naar wat in kunstenaarskringen ‘inspiratie’ genoemd wordt. Eerder is het zo dat die lading in haar zich een uitweg zoekt. Zij kan niet leven zonder verf en kwast. Het is boeiend om te zien hoe zij haar ontroering weet om te zetten in een spel van kleuren, vormen en lijnen. Het spel begint onbestemd, maar gaandeweg wordt, vaak tot haar eigen verrassing, de inzet duidelijk. Zij speelt dit spel uitnodigend en tegelijk overtuigend. Talloze beschouwers voelen zich direct aangesproken en veranderen ter plekke van beschouwer tot bewonderaar.